Како мама, секојдневно се прашувам дали правам доволно за моето дете. Дали му давам доволно љубов, поддршка и внимание? Дали сум присутна во неговиот живот колку што треба? Се прашувам дали ги правам вистинските избори и дали му обезбедувам сигурна и среќна средина за растење. Овие прашања постојано ми се во мислите и ме тераат да размислувам за секој мој потег и одлука.
Вистината е дека сите ние, мајки, понекогаш се сомневаме во себе. Но, важно е да се сетиме дека љубовта и грижата што им ја даваме на нашите деца е највредната работа. Дури и во моментите кога мислиме дека не правиме доволно, нашите деца го чувствуваат нашето присуство и љубов. Тие не очекуваат совршенство, ја очекуваат нашата топлина, нашето внимание и нашата искрена грижа.
Понекогаш, кога сум преоптоварена со обврски и се чувствувам уморна, си велам дека можеби не правам доволно. Но, тогаш, гледајќи ги насмевките на моите деца, ги слушам нивните приказни и ги чувствувам нивните прегратки, сфаќам дека тие најмногу ја ценат мојата присутност и љубов.
Секој мал гест, секоја минута посветена на нив, е дел од големата слика на мајчинството.
Учам заедно со нив, растам заедно со нив и се обидувам да им обезбедам основа врз која ќе можат да градат своја сигурност и самодоверба.
Важно е да знаеме дека сите мајки понекогаш се сомневаат во себе, и тоа е нормално. Тоа е дел од нашата грижа и љубов. Сепак, во тие моменти, треба да се потсетиме дека сме тука, дека и ние сме луѓе, дека правиме се што можеме и дека нашите деца тоа го чувствуваат и го ценат.
На крајот на денот, кога ќе ги легнам во кревет и ќе ги видам како мирно спијат, знам дека мојата љубов и посветеност се најдоброто што можам да им го дадам. И тоа е доволно. Бидејќи, љубовта што ја споделуваме е она што навистина прави разлика.
Тука сум да ги слушам, да ги поддржувам и да ги водам на нивниот пат. Можеби не сум совршена, но секој ден се трудам да бидам најдобрата мама за моите деца. И на крајот на денот, мислам дека тоа е доволно.
